Angel of Wassenaer

Eindelijk is het dan zover, wat hebben we er naar uitgekeken!

Angel’s engeltjes komen allen bijeen voor de Penn-HIP in Eersel. Aiki begrijpt er helemaal niets van als ze ’s morgens bij het ontbijt geen eten krijgt en ze eet zo graag…. Ze moet nuchter blijven voor de lichte narcose die ze zal krijgen.

Met onze papieren ‘Ton-ton’ in de hand rijden Mimi en ik richting Eindhoven. Ton is helaas niet mee, hij heeft veel te veel klachten van z’n nierdrain en zou het gewoonweg niet vol houden. Ontzettend jammer want hij had zo graag al ‘zijn engeltjes’ weer teruggezien. Aiki ligt lekker achterin te slapen. Zonder Ton en ondanks de papieren Ton-ton rijden we natuurlijk toch verkeerd en komen midden in Eindhoven terecht. Helaas voor Aiki spuugt ze alles wat er nog in haar maagje zit daar eruit. Veel is het gelukkig niet!
Een dik kwartier te laat zijn we in de Dierenkliniek in Eersel om daar meteen zusje Atuniël-Khes en zusje Ambriël-Beer aan te treffen.

Wauw, wat zijn deze dames mooi geworden! En wat lijken ze alledrie veel op elkaar! Zie Aiki en Beer samen, het enige verschil zijn de roestbruine mama van Beer en de licht gekleurde pootjes van Aiki:

De dames worden even onderzocht, Khes en Beer waren al van het infuus voorzien en Aiki mag er ook direct aan geloven. Aiki laat het allemaal maar gewoon over zich heen komen.
Al snel komen ook Aniël en Antriël-Jazz eraan.

Wat is Aniël nog steeds mooi donker! En Jazz is een pracht van een fijne dame, wat lijkt zij toch ontzettend op mama Angel, zo mooi om te zien!

Gezamenlijk zitten we te wachten en te wachten:

En dan zien we Ariël-Abayomi binnenkomen. Tjee die zou je bijna niet meer herkennen, wat is zij donker geworden, zelfs het zwarte op haar poten loopt helemaal door naar de tenen. Nog donkerder dan Aniël?

Wauw wat een toverballen zijn deze grauwe engeltjes toch, zo ontzettend mooi om te zien!

Als Beer, Khes en Aiki binnen zijn voor de foto arriveren ook Aquariël-Zita en Ahavahel-Jimmy en dan is het feest compleet.
Geweldig om te zien dat zwart-bruine Jimmy en zijn zwart-bruine zusje Jazz elkaars evenbeeld zijn. Ook prachtig om te zien dat Beer en Zita, die we altijd Knabbel & Babbel noemden, nog altijd heel veel op elkaar lijken, alletwee zijn het net roestbruine vosjes. Aniël en Abayomi hebben ook heel veel van elkaar weg, zij zijn samen toch wel het donkerst van allen. En nog altijd lijken de 2 licht gekleurde engeltjes Khes en Aiki erg veel op elkaar, zij hebben allebei meer grijsgeel dan roestbruin in hun manen.

Het gewicht van alle engeltjes variërt van 16 tot 24 kilo. Wat een verschil tussen de één en de ander. Wel mooi om te zien dat de zwaarste en de lichtste in het nest nu ook nog steeds het zwaarst en het lichtst zijn! Een paar zijn wel iets te zwaar en mogen op rantsoen. Aiki weegt ruim 21 kilo, zij was al op rantsoen. Wat ben ik toch trots op al deze kanjers!

Alle engeltjes krijgen een roesje en ondergaan de gemaakte Penn-HIP, de heupfoto die straks in Pennsylvania zal worden beoordeeld. Beer en Khes gaan als eersten en zijn dan ook eerder klaar. De rest zit allemaal gebroederlijk in de ‘wachtruimte’ te wachten tot al onze engeltjes weer helemaal bij zijn. Het ziet er naar uit dat van de 8 engeltjes er 6 rond de norm zullen zitten en 2 er iets boven. Eerst zien en dan geloven, dus we wachten de officiële uitslag maar rustig af.

Abayomi wordt wakker:

Aiki en Zita zijn ook wakker aan het worden:

Erg moe maar toch ook voldaan en blij iedereen gezien te hebben rijden Mimi en ik met een nog wat slaperige Aiki terug naar huis door de stromende regen.

Klik hier voor een lange foto reportage van deze geweldige reunie van Angel’s engeltjes.

Het is alweer even geleden dat er tijd is voor een berichtje in Angel’s dagboek.
We hebben het de laatste weken erg druk gehad, mede ook door Ton z’n gezondheid.
Ton zit al een poosje in de lappenmand, zoals Angel al heeft ‘geblaft’ in haar andere dagboek. Hij is begin november met spoed geopereerd aan een darmafsluiting en op dat moment werd er ook een niersteen gezien. Enkele dagen na de grote buikoperatie, toen er al gegeten en gedronken werd, ging het niet lekker dus even terug naar af en zonder eten en drinken weer aan het infuus! De darmen hadden rust nodig? Uiteindelijk werd na enkele dagen besloten dat misschien de rechternier, waar een steen in gezien was, ook voor de nodige problemen kon zorgen. Dus kreeg Ton een nefrostomiecatheter. (Dat is een nierdrain rechtstreeks in de rechternier). Allemaal geen pretje dus.
Sinds 13 november is Ton weer thuis MET nierdrain en nog vele controles te gaan. Voor de drain mag hij 2x per week naar het ziekenhuis om deze te laten controleren en opnieuw te verbinden. En eind november volgt er een renografie, een nierfunctie onderzoek om te beoordelen of deze nog wel optimaal werken. Want als dat niet zo is, dan wordt de gehele rechternier samen met de steen verwijderd. De steen is veel te groot om zomaar vergruisd te worden, dus voorlopig zit Ton (tot begin 2008??) nog wel aan die drain vast. Zo merk je ineens dat niet alles meer loopt zoals en het loopt en dat zeker niet alles zomaar vanzelfsprekend is!
Enfin, we moeten het maar doen met wat we hebben en gaan er het beste van hopen.

Vanmorgen mocht ik dus alleen op pad met Angel en Aiki. Ton blijft netjes thuis, hij moet zeker ook nog aansterken en de nodige pondjes aankomen!
Een ietsje te laat (want nu moet ik de route alleen vinden) komen we bij Parnassia aan Zee aan. Het weer zit ons geweldig mee, de zon schijnt volop en de lucht is azuurblauw!
Wat vliegt de tijd toch hard voorbij. Het is alweer 1 jaar geleden dat Djarré, Angel’s enige echte zwarte 2ling zus is bevallen van 8 geweldige puppen; 4 zwarte reuen, 1 zwarte en 3 grauwe teefjes.
Daarom is er, samen met Albert en Rene de baasjes van de DRACC’s Clan en alle baasjes van de A-Clan, een verjaardagswandeling georganiseerd bij Parnassia aan Zee. Ellen, baasje van Angel’s broer Harley en van Djarré’s zwarte zoon Davidson heeft de regie in handen.
Angel, Aiki en en ik gaan ook even kijken. Ben zo benieuwd hoe deze kanjers er nu in het echt uit zien. We hebben ze ooit gezien toen ze 7 weken oud waren en gaan het vandaag beleven!

Een heel aantal honden zitten heerlijk naast de parkeerplaats aan paaltjes vast te wachten tot de bazen zijn uitgekletst, gegeten en gedronken. Want er wordt een heuse verjaardagstaart geserveerd! KLASSE!

A-Clan TAART!

Wat zijn ze mooi, werkelijk wat een prachtige zwarte mannen zijn de zonen van Djarré! Daar mag de DRACC’s CLan wel heel trots op zijn! Grote stoere knapen zijn het! En dan die 3 grauwe dames. Iedereen weet hoe ik op grauw val, nou, ik heb niets teveel gezegd hoor, deze dames zijn prachtig van kleur! Ik stel me stiekem zo voor dat onze grauwe engeltjes er straks, als zij 1 jaar zijn, ook zo uit zien! Leuk vooruitzicht!

Allen aan het hek

Aiki heeft natuurlijk weer een hoog aarbaarheidgehalte en laat zich graag aanhalen! Ze is zo een schatje! Angel vindt het allemaal maar best. Haar zus Luna is ook van de partij dus Angel is weer helemaal gelukkig.

Hhmm, ze is ook zo zacht

Aan het strand mag iedereen los en daar gaan ze dus ook, totaal los. Geweldig om te zien. Wat een bekijks hebben we weer zeg!

Lekker los aan de branding

Aiki volgt zo een beetje elke zwarte hond die er rond rent, dus ook haar grote neven en niet alleen haar zwarte mama.
We lopen maar een minuut of 10 mee, Aiki heeft immers nog maar ‘kleine tere’ beenderen en we hebben nog jaren te gaan!
Op de terugweg maak ik nog een paar foto’s van mijn meisjes! Ook met z’n drieen hebben we aardig wat bekijks.

Onze meiden

Klik hier voor een heel aantal foto’s van de A-Clan wandeling.
En neem eens een kijkje op de web-site van de DRACC’s CLan, daar staat een geweldige reportage met prachtige foto’s!

Mensen, ondanks alle ‘ellende thuis’ hebben Angel, Aiki en ik genoten! Bedankt dat we er ook even bij mochten zijn!

Ziehier een prachtige collage van Angel’s engeltjes gemaakt door Tanja (van Solar en Luna)

Angel’s engeltjes

Geweldig Tanja! Bedankt!!!!

Angel’s engeltjes verkennen de wijde wereld en groeien gestaag, zowel in gewicht als in uiterlijk.
Bijna allemaal hebben ze nu de oren fier rechtop.
Angel’s eerstgeborene, Ariël-Abayomi, is de eerste die haar oren heeft staan:

Abayomi thuis

Gevolgd door Atuniël-Khes, haar laatst geborene:

Khes in de wagen

En daarna volgt de rest ook, zie hier onze lieve mooie Ahavahel-Jimmy, geweldig wat is ie gegroeid!:

Jimmy thuis

En dan hebben we Aniël, wauw wat heeft zij toch ook een mooi koppie:

Aniël in de tuin

Ook Ambriël-Beer, al een echte Beer tussen de kleintjes in de puppycursus, is van de partij:

Beer op het veld

En vlak de rustige Antriël-Jazz niet uit, wat een poepie is zij toch:

Jazz in de tuin

Onze eigen Amitiël-Aiki heeft nog steeds wind mee naar 1 kant:

Aiki aan zee

We zijn erg blij te horen dat Angel’s engeltjes het goed doen.
Het socialiseren is in volle gang en bijna allemaal zijn ze met de puppycursus begonnen.
Niet bang voor harde geluiden en grote zaken, hoewel een kleine pup ineens eng kan zijn. Maar na een korte kennismaking wordt er al snel gespeeld. Alles is leuk en wordt in de bek gepakt. Met scherpe tandjes, bijten kunnen ze ook goed!
En diegenen die een hondenvriend of honden vrienden hebben gekregen, zoals Abayomi, Zita, Aniël en Khes; Ook zij doen het hartstikke leuk in hun nieuwe roedel en ook dat is een pak van ons hart!

Over 2 weken zijn onze engeltjes alweer 3 maanden oud, wat vliegt de tijd!
Als ik dan van allemaal mooie portretfoto’s heb ontvangen, dan kunnen we Angel’s Engeltjes Portretjes weer vullen!

Klik hier voor nog een aantal mooie foto’s van onze opgroeiende engeltjes. En ook deze engeltjes zijn heel soms kleine bengeltjes.

Deel twee van de cursus ‘telepatisch communiceren met dieren’ is alweer voorbij en ik heb opnieuw genoten. Voordat het zover was…..

Afgelopen donderdag is een hectische dag. s’ Morgens werken met de telefoon stand-by, want stel dat Kes gaat bevallen…..Ik zal immers gaan helpen! En dan werk je toch niet echt ontspannen.
De koffer staat al klaar, want donderdagavond moet ik op tijd richting Herwen vertrekken. Vrijdag begint nl deel twee van de dierentelepathie cursus en om de files te mijden, kan ik bij mijn zus logeren. Dus eigenlijk komt die bevalling helemaal niet uit…..

Thuis gekomen nog niets gehoord, snel bellen en nee, Kes geeft nog niet echt tekenen van een naderende bevalling…….
Donderdagmiddag laat hebben Aiki en ik onze puppycursus bij Ingrid en doordat ik maar aan het wachten ben op de oproep naar West-Friesland te vertrekken, vergeet ik die cursus bijna. Maar net niet helemaal. (Zelfs Ton heeft vrij genomen voor mijn aanstaande vertrek) Gelukkig word ik gebeld en zo kunnen we samen toch nog naar de cursus. Aiki doet het enig! Wat ben ik trots op mijn meisje!

Enfin, m’n koffertje staat dus al klaar en met Marjan afgesproken dat ze me op de hoogte zal houden, maar dat ik wel naar Herwen vertrek voor de dierentelepathie cursus van de volgende dag. En net als bij de eerste cursus in februari weer heerlijk bij m’n zus en zwager geslapen.

Vrijdagmorgen vertrek ik op tijd naar Zelhem met de ‘Ton-Ton’ op schoot. Ton print altijd netjes de route voor me uit. Het eerste stuk gaat prima maar de laatste kilometers…. werkelijk…… dat is een waar zoekplaatje. Langs weilanden en zandpaden ben ik er uiteindelijk, weliswaar een beetje laat, toch gekomen. Iedereen is er al. Ook de twee medecursisten van februari en waarmee ik sinds die tijd al heel wat samen heb geoefend. Gezellig!

Cecilia van der Drift begint en zo vordert de ochtend in heel rap tempo. Wat is het weer interessant! Ik geef nog aan dat ik het eigenlijk wel lastig vind contact te maken met Angel, omdat ik steeds denk dat haar antwoorden die van mij zijn…….
Als we een geleide meditatie krijgen en ik ontspannen zit te luisteren dan komt direct Angel langs: Ze wil me wat vertellen…..
Maar omdat ik me wil concentreren op de meditatie stuur ik haar weg: Nee Angel nu even niet, straks mag jij…..
Als ik dat later aan Cecilia vertel legt ze me uit dat ik Angel beter niet had kunnen ‘wegsturen’, juist omdat ik het al zo moeilijk vind contact te krijgen. Beter is haar de volgende keer niet weg te sturen maar naast me te laten zitten en mee te laten luisteren……

Deze cursus krijgen we een verdieping over de aura lagen, de vier verschillende niveaus waar we mee te maken kunnen krijgen.
Het is allemaal weer zeer interessant. Als we in groepjes gaan oefenen dan blijkt opnieuw dat we het allemaal zo gek nog niet doen.
Ik krijg zelfs de mogelijkheid even met ons eerstgeboren engeltje Ariël-Abayomi te praten.
En als we contact maken met ons eigen dier dan staat Angel te popelen. Ze vertelt me direct dat ze zo blij is dat ik míjn belofte heb gehouden. Ik begrijp meteen wat ze bedoelt en vraag haar er naar. Ja, ze vindt het heerlijk dat, toen bleek dat ze grauwe dochters had gekregen, ze een dochter mocht houden. “Zo ben ik niet meer alleen en kan ik haar nog heel veel leren!” Ze is heel blij met Aiki! Daar word ik helemaal warm van!
Voor we het weten is de dag alweer om.

Ik race terug naar Herwen en samen met m’n zus genieten we van de wijdse velden en lopen een heel eind langs de dijk. Kletsend over de ervaring van de dag en nog veel meer… Geweldig wat een rustgevende omgeving is het toch! De zon zien we prachtig rood ondergaan….

De volgende morgen ben ik keurig op tijd, nu weet ik de weg wel door de karresporen.
We gaan vandaag vermiste en overleden dieren doen. We bespreken hoe we moeilijke boodschappen aan de eigenaren van het dier kunnen vertellen en weer oefenen we met elkaar.
Het wordt opnieuw een geweldige dag.
We hebben allemaal contact met een vermiste kat, hij blijkt overleden te zijn en allen krijgen we zo ongeveer dezelfde antwoorden.
Hoe bijzonder!
Cecilia vertelt dat vermiste dieren soms zo in paniek zijn dat de antwoorden vaak niet kloppen en heel vaag zijn. De ‘vindt-kans’ is daardoor heel klein. Dat we ons daar van bewust mogen zijn.

En dan is er weer tijd om met elkaar te oefenen en zo praten we met een groepje met onze Aiki. Hoe mooi dat ze precies dingen verwoord die bij een puppy passen, maar die toch wel heel goed kloppen. Geweldig! En eigenlijk bij iedereen komt Angel tussendoor om aan te geven dat als Aiki het antwoord niet meer weet, Angel het wel wil overnemen. Slimme dame, die Angel!
Aiki vertelt: “Ik wil van mijn moeder leren; Leuk, al die aandacht, maar….moet ik nu wat zeggen…..wat dan”? “Nee hoor”, zegt Cecilia, “je mag ook gewoon even naast me komen zitten” en dat doet ze dan ook, om ineens verder te vertellen dat ze zich ook in een ander gezin wel gered had, maar dat het bij haar moeder blijven een groot voordeel is. “Mijn moeder? Jaahhhh….”
En Aiki vertelt verder bij een ander: “Ravotten, ravotten, ravotten, ik miste de anderen wel hoor en nog een beetje. Ik ben heel belangrijk, trouwtrekken vind ik leuk en sluipen…….Ik heb een lieve moeder (en dan komt Angel in beeld), ik ben een slaapkop maar ook heel graag buiten…..”
En ze vertelt: “Ik vind het geweldig, zo fijn om te blijven. (Aiki is helemaal enthousiast) Fijn om lekker veilig bij mijn mama te zijn. Het is zo mooi in huis. Ik voel me net een princesje. Zie allemaal mooie lichtjes in huis, engelen…..het is zo gezellig is huis. Marja is zo lief, alleen ’s morgens moeten we wat rustiger zijn!”.(en dan komt Angel weer even kijken met wie Aiki aan het praten is) en geeft aan dat ze het goed vindt dat Aiki met haar praat. In ineens zegt Aiki: “Ik heb trek in kaas”!

Aiki vertelt nog meer: “Ik luister al heel goed naar m’n naam. Ben wel druk met alles, tuurlijk is het hier leuk’!” om dan te laten zien dat ze aan Angel’s staart hangt. Angel zegt dan: “Maak je maar geen zorgen, ze heeft het hier goed naar de zin, ze is veilig bij haar mama!”
Hoe wonderbaarlijk toch dat Aiki en Angel samen dit alles doorgeven aan de cursisten. Niemand weet dat er in huis zoutkristallen lampen zijn, dat er kaarsen staan en engelen. Het is toch geweldig te horen dat Aiki dit opvalt en doorgeeft…….
Dat ik ze ’s morgens maan rustig te zijn omdat ik dan ga werken…..
Ook mooi is te weten dat Aiki, sinds ze de kuur van de blaasontsteking nog moet afmaken, haar halve pil in een stukje kaas krijgt. Kaas waar ze ineens trek in heeft! Geweldig!

Als de cursus bijna is ten einde is hebben we nog heel even tijd voor een kort gesprek met enkele dieren en dan vraag ik of Cecilia samen met mij met het overleden hondje van mijn zus wil communiceren. En het lukt ons contact te krijgen. Mooi om te weten dat we alletwee door krijgen dat hij bij zijn vertrek naar de overzijde niet kon wachten op de terugkeer van mijn zus en zwager, die met vakantie waren, hoe graag hij ze er ook bij had gehad.

Het waren weer twee wonderbaarlijke dagen die veel te snel voorbij zijn gegaan. Wat mij betreft had dit wel een week mogen duren……