Angel of Wassenaer

Zo gaat dat toch, als ze je rustig willen houden?

Zoals Angel al eerder heeft geblaft gaat het met Makky eigenlijk veel beter dan we ooit hadden verwacht. Wonder boven wonder herstelt hij zich langzaam, hij sleept niet meer met z’n linker achterpootje en denkt dus ook gerust dat hij wel weer overal naar toe kan. En dat kan natuurlijk niet. Heel langzaam en voorzichtig kruipt hij dan uit z’n mandje en ineens staat ie naast je te mekkeren. Stijf en voorzichtig loopt hij al op 4 pootjes. “Makky dat mag helemaal niet, je moet in je mandje blijven!” roepen we dan in koor. Zelfs Angel en Aiki waken over hem. En wat doet Makkertje? Als een echte kat stoort hij zich er niet echt aan.

Hangend
Buiten in de tuin kijkt hij eerst een tijdje rond in z’n mandje, speelt wat met het gras en dan ineens krijgt hij het op z’n heupen. Alle vogels die over vliegen zou hij wel willen vangen….. “Nee Makky, in je mandje blijven anders ga je naar boven hoor!” Blijven we toch maar steeds zeggen.

Tussen ‘t groen
Via de dieren telepathie heb ik al contact met hem gehad en ik niet alleen. Hij heeft zelfs ‘gepraat’ met de cursisten waar ik regelmatig mee oefen. Zo mooi! Dank jullie wel Petra, Cecile en Ingrid! Je staat versteld wat hij allemaal te zeggen heeft voor zo een jong katje en het mooie is dat wat hij ons allemaal vertelt zo ongeveer bij iedereen hetzelfde is. Geweldig toch! We hebben hem geprobeerd op z’n hartje te drukken dat hij niet meer voor aan de drukke straat moet komen (als hij weer helemaal herstelt), geeft ie aan dat hij nog 8 levens over heeft en we ons geen zorgen moeten maken…….
Opletten dus en als het echt te bont wordt, dan sluiten we hem op. In de isoleer, zullen we maar zeggen, of is het gewoon “ophokken?” Opgesloten in het kleinste kamertje blijft Makky wel keurig in z’n mandje liggen, zo slaapt hij veel en kunnen z’n arme botjes misschien nog beter herstellen.

Rond kijkend
Klik hier voor nog een paar mooie foto’s van ons Makkertje in de tuin. Tussen al het groen!

PS: Vandaag is Mimi jarig!!!

20 jaar geleden werd ze vroeg in de middag geboren, na een lang liggend ‘ziekbed’ met gezinshulp. En zo kon ik gelukkig wel thuis ‘uitzieken’ tot de medicatie werd gestaakt en Mimi, met 36 weken zwangerschap, klein, fijn en nog onder de 5 pond, werd geboren!! En nu zijn we alweer 20 jaar verder…. waar blijft de tijd! Maar niets te vieren hoor, vandaag heeft Mimi 2 tentamens en blijft dus netjes in Amsterdam voor haar studie!
Gefeliciteerd Miem!!
Over 9 dagen volgt haar broer Christophe, die mij 23 jaar geleden, 6 maanden lang aan een ziekenhuisbed heeft gekluisterd. Volop sneeuw toen ik, net zwanger, het ziekenhuis in ging en ook hij werd met 36 weken klein en fijn, in de zomer van 1985, geboren.

En nu is het wachten op Angel. “Angel…. kom op dame, WIJ zijn er klaar voor, nu jij nog!!”

Met de bal

En Angel? Die maalt nergens om en is alleen maar druk met haar nieuwe bal. Nou ja.. nieuw? Allemaal even mee duimen dus, dat het niet meer zo lang zal duren voordat Angel zover is! En wij op stap kunnen…..

Deel twee van de cursus ‘telepatisch communiceren met dieren’ is alweer voorbij en ik heb opnieuw genoten. Voordat het zover was…..

Afgelopen donderdag is een hectische dag. s’ Morgens werken met de telefoon stand-by, want stel dat Kes gaat bevallen…..Ik zal immers gaan helpen! En dan werk je toch niet echt ontspannen.
De koffer staat al klaar, want donderdagavond moet ik op tijd richting Herwen vertrekken. Vrijdag begint nl deel twee van de dierentelepathie cursus en om de files te mijden, kan ik bij mijn zus logeren. Dus eigenlijk komt die bevalling helemaal niet uit…..

Thuis gekomen nog niets gehoord, snel bellen en nee, Kes geeft nog niet echt tekenen van een naderende bevalling…….
Donderdagmiddag laat hebben Aiki en ik onze puppycursus bij Ingrid en doordat ik maar aan het wachten ben op de oproep naar West-Friesland te vertrekken, vergeet ik die cursus bijna. Maar net niet helemaal. (Zelfs Ton heeft vrij genomen voor mijn aanstaande vertrek) Gelukkig word ik gebeld en zo kunnen we samen toch nog naar de cursus. Aiki doet het enig! Wat ben ik trots op mijn meisje!

Enfin, m’n koffertje staat dus al klaar en met Marjan afgesproken dat ze me op de hoogte zal houden, maar dat ik wel naar Herwen vertrek voor de dierentelepathie cursus van de volgende dag. En net als bij de eerste cursus in februari weer heerlijk bij m’n zus en zwager geslapen.

Vrijdagmorgen vertrek ik op tijd naar Zelhem met de ‘Ton-Ton’ op schoot. Ton print altijd netjes de route voor me uit. Het eerste stuk gaat prima maar de laatste kilometers…. werkelijk…… dat is een waar zoekplaatje. Langs weilanden en zandpaden ben ik er uiteindelijk, weliswaar een beetje laat, toch gekomen. Iedereen is er al. Ook de twee medecursisten van februari en waarmee ik sinds die tijd al heel wat samen heb geoefend. Gezellig!

Cecilia van der Drift begint en zo vordert de ochtend in heel rap tempo. Wat is het weer interessant! Ik geef nog aan dat ik het eigenlijk wel lastig vind contact te maken met Angel, omdat ik steeds denk dat haar antwoorden die van mij zijn…….
Als we een geleide meditatie krijgen en ik ontspannen zit te luisteren dan komt direct Angel langs: Ze wil me wat vertellen…..
Maar omdat ik me wil concentreren op de meditatie stuur ik haar weg: Nee Angel nu even niet, straks mag jij…..
Als ik dat later aan Cecilia vertel legt ze me uit dat ik Angel beter niet had kunnen ‘wegsturen’, juist omdat ik het al zo moeilijk vind contact te krijgen. Beter is haar de volgende keer niet weg te sturen maar naast me te laten zitten en mee te laten luisteren……

Deze cursus krijgen we een verdieping over de aura lagen, de vier verschillende niveaus waar we mee te maken kunnen krijgen.
Het is allemaal weer zeer interessant. Als we in groepjes gaan oefenen dan blijkt opnieuw dat we het allemaal zo gek nog niet doen.
Ik krijg zelfs de mogelijkheid even met ons eerstgeboren engeltje Ariël-Abayomi te praten.
En als we contact maken met ons eigen dier dan staat Angel te popelen. Ze vertelt me direct dat ze zo blij is dat ik míjn belofte heb gehouden. Ik begrijp meteen wat ze bedoelt en vraag haar er naar. Ja, ze vindt het heerlijk dat, toen bleek dat ze grauwe dochters had gekregen, ze een dochter mocht houden. “Zo ben ik niet meer alleen en kan ik haar nog heel veel leren!” Ze is heel blij met Aiki! Daar word ik helemaal warm van!
Voor we het weten is de dag alweer om.

Ik race terug naar Herwen en samen met m’n zus genieten we van de wijdse velden en lopen een heel eind langs de dijk. Kletsend over de ervaring van de dag en nog veel meer… Geweldig wat een rustgevende omgeving is het toch! De zon zien we prachtig rood ondergaan….

De volgende morgen ben ik keurig op tijd, nu weet ik de weg wel door de karresporen.
We gaan vandaag vermiste en overleden dieren doen. We bespreken hoe we moeilijke boodschappen aan de eigenaren van het dier kunnen vertellen en weer oefenen we met elkaar.
Het wordt opnieuw een geweldige dag.
We hebben allemaal contact met een vermiste kat, hij blijkt overleden te zijn en allen krijgen we zo ongeveer dezelfde antwoorden.
Hoe bijzonder!
Cecilia vertelt dat vermiste dieren soms zo in paniek zijn dat de antwoorden vaak niet kloppen en heel vaag zijn. De ‘vindt-kans’ is daardoor heel klein. Dat we ons daar van bewust mogen zijn.

En dan is er weer tijd om met elkaar te oefenen en zo praten we met een groepje met onze Aiki. Hoe mooi dat ze precies dingen verwoord die bij een puppy passen, maar die toch wel heel goed kloppen. Geweldig! En eigenlijk bij iedereen komt Angel tussendoor om aan te geven dat als Aiki het antwoord niet meer weet, Angel het wel wil overnemen. Slimme dame, die Angel!
Aiki vertelt: “Ik wil van mijn moeder leren; Leuk, al die aandacht, maar….moet ik nu wat zeggen…..wat dan”? “Nee hoor”, zegt Cecilia, “je mag ook gewoon even naast me komen zitten” en dat doet ze dan ook, om ineens verder te vertellen dat ze zich ook in een ander gezin wel gered had, maar dat het bij haar moeder blijven een groot voordeel is. “Mijn moeder? Jaahhhh….”
En Aiki vertelt verder bij een ander: “Ravotten, ravotten, ravotten, ik miste de anderen wel hoor en nog een beetje. Ik ben heel belangrijk, trouwtrekken vind ik leuk en sluipen…….Ik heb een lieve moeder (en dan komt Angel in beeld), ik ben een slaapkop maar ook heel graag buiten…..”
En ze vertelt: “Ik vind het geweldig, zo fijn om te blijven. (Aiki is helemaal enthousiast) Fijn om lekker veilig bij mijn mama te zijn. Het is zo mooi in huis. Ik voel me net een princesje. Zie allemaal mooie lichtjes in huis, engelen…..het is zo gezellig is huis. Marja is zo lief, alleen ’s morgens moeten we wat rustiger zijn!”.(en dan komt Angel weer even kijken met wie Aiki aan het praten is) en geeft aan dat ze het goed vindt dat Aiki met haar praat. In ineens zegt Aiki: “Ik heb trek in kaas”!

Aiki vertelt nog meer: “Ik luister al heel goed naar m’n naam. Ben wel druk met alles, tuurlijk is het hier leuk’!” om dan te laten zien dat ze aan Angel’s staart hangt. Angel zegt dan: “Maak je maar geen zorgen, ze heeft het hier goed naar de zin, ze is veilig bij haar mama!”
Hoe wonderbaarlijk toch dat Aiki en Angel samen dit alles doorgeven aan de cursisten. Niemand weet dat er in huis zoutkristallen lampen zijn, dat er kaarsen staan en engelen. Het is toch geweldig te horen dat Aiki dit opvalt en doorgeeft…….
Dat ik ze ’s morgens maan rustig te zijn omdat ik dan ga werken…..
Ook mooi is te weten dat Aiki, sinds ze de kuur van de blaasontsteking nog moet afmaken, haar halve pil in een stukje kaas krijgt. Kaas waar ze ineens trek in heeft! Geweldig!

Als de cursus bijna is ten einde is hebben we nog heel even tijd voor een kort gesprek met enkele dieren en dan vraag ik of Cecilia samen met mij met het overleden hondje van mijn zus wil communiceren. En het lukt ons contact te krijgen. Mooi om te weten dat we alletwee door krijgen dat hij bij zijn vertrek naar de overzijde niet kon wachten op de terugkeer van mijn zus en zwager, die met vakantie waren, hoe graag hij ze er ook bij had gehad.

Het waren weer twee wonderbaarlijke dagen die veel te snel voorbij zijn gegaan. Wat mij betreft had dit wel een week mogen duren……

Afgelopen donderdagmiddag werd ik gebeld: Of ik nog mee wilde doen met de twee daagse cursus Telepathie met dieren, gegeven door Cecilia van der Drift. 

Ik had me daar voor opgegeven, wist dat de cursus vol was en ik ergens onderaan op de wachtlijst stond. Karina de Jong, van Jong Designer, heeft me op het pad van Cecilia gebracht. Zij heeft daar beide cursussen gevolgd en inmiddels twee keer goed contact gehad met Angel en een keer met Bo. Geweldig, dit wil ik ook leren….. Karina zei nog gekscherend tegen mij: “Jij gaat er toch wel voor zorgen dat je erbij zit, op de datum die je zelf graag wil?” 

Dus ja, ik heb de engelen gevraagd me te helpen en te sturen, want ik stond niet alleen op deze wachtlijst, maar ik sta ook nog op de wachtlijst voor een knie operatie en met een dikke knie twee dagen op cursus lijkt me niet handig. 

Enfin, afgelopen donderdag werd ik eerst door het ziekenhuis gebeld of ik me de 14de wil laten opereren maar op advies is dat even uitgesteld. En toen ik later die middag werd gebeld of ik de volgende ochtend in Zeddam kon zijn moest ik wel even slikken! Door heel Nederland is er weeralarm afgegeven en zolang de wegen niet goed begaanbaar zijn zie ik mezelf nog niet naar Zeddam rijden….. 

Mijn engeltjes hebben heel goed dienst gedaan! ’s Avonds laat ontving ik nog via mail het adres met de routebeschrijving, bovendien was de sneeuw overal in Nederland overgegaan in lichte regen. Koffertje gepakt, logeeradres bij m’n zus geregeld en op weg. Op naar de cursus Telepathie met dieren. Helaas kan ik de files niet ontkomen, ben dus iets te laat, maar dat mag de ‘pret’ niet drukken. 

Wat hebben we veel geleerd! In één woord geweldig! Vertrouwen krijgen in jezelf en leren dat wat je door krijgt inderdaad van het dier afkomstig is. De eerste dag hebben we ‘s ochtends uitleg en visualisatie meditaties gehad. ’s Middags hebben we met de hele groep contact gelegd met een paard en een kip van Cecilia. Prachtig om te zien hoeveel overeenkomstige antwoorden er zijn. Ook al denk je dat je er zelf nog niet veel van kan, toch klopt er heel veel. 

‘s Avonds heerijk bij m’n zus en zwager gelogeerd, gezellig bijgeklets over alles wat ik die dag heb beleefd.   De tweede dag zijn we opnieuw met een visualisatie meditatie begonnen en daarna in een kleinere groep elkaars dieren gaan ‘horen’. Wauw, wat is dit mooi. En geloof het of niet, alle dieren zijn veel slimmer dan je denkt en staan eigenlijk altijd al klaar om ‘gehoord’ te worden. Zo ook bij Angel, zij wil heel graag contact! Ze komt over als een lieve bereidwillige hond met een enthousiast, zacht en blij karakter. Als de mede cursisten haar vragen stellen over haar stress met de poezen geeft ze verassend vaak dezelfde antwoorden: Ben bang dat ik in m’n oog gekrabt word, de poezen plagen me als ik wil slapen, dan word ik prikkelbaar, kan ik ’s nachts apart? soms ben ik op mezelf maar dat wil ik dan zo, poezen zijn indringers, heb je niet genoeg aan mij alleen? kan niet goed slapen, poezen plagen, ben bang voor onverwachte aanvallen, kunnen de poezen niet gescheiden blijven van mij? liever geen poezen bij mij in de buurt, poezen treiteren me, dat irriteert en tot slot: kan ik als buffer geen klein hondje krijgen, voor de afleiding….? 

Angel geeft niet alleen antwoord op de vragen, ze vertelt ook over mijn gedachten, dat Sinjo de poes haar misschien maar een keer flink moet krabben om eens te schrikken en over de gesprekken die ik samen met Zita heb gehad over de riem, die ikzelf altijd bij het wandelen om m’n hals draag…..Leuk detail is dat Angel enkele weken geleden tegen Karina zei dat ze heel graag puppen wilde hebben en er dan ook heel graag eentje wilde houden: “Dan kan ik moederen en verzorgen, samen spelen, want dat wil ik zo graag……” 

Met een dikke glimlach op m’n gezocht ben ik de lange weg terug naar huis gereden. Door de regen. Heb ter plekke besloten dat ik zeker ook de vervolgcursus ga doen! Cecilia en Carola, bedankt voor deze twee geweldige dagen.