Die eeuwige rotknie
Last van m’n knieen heb ik al m’n hele leven. Maar sinds Angel er is word ik regelmatig blootgesteld aan spelende, rennende, botsende of tot stilstand komende honden, soms tegen m’n benen aan. En dan schiet de rechterknieschijf steeds weer opzij. Vroeger schoot ‘ie’ daarna direct weer terug op z’n plekje, maar tegenwoordig gebeurt dat niet meteen en dan stort ik ter plekke ter aarde neer. Met alle akelige gebeurtenissen van dien.
Ik stond al op de wachtlijst voor een kijkoperatie; Chronische patella luxatie, zo denkt de traumatoloog met een mooi woord. Op 14 februari jl. kreeg ik een oproep, maar die heb ik uitgesteld. En nog geen nieuwe actie ondernomen, ook omdat die klachten de laatste tijd wel weer mee vallen.
Echter vanavond even niet: Zita en ik hebben ons uitgebreide rondje in De Paauw er alweer opzitten als we nog even staan na te kletsen bij ‘Zita’s Kruis’. Gijs en Angel hebben de grootste schik, Angel voorop en Gijs erachteraan, scherpe bochten om elkaar rennend, dwars door het plantsoen heen. Om af en toe rakelings langs ons heen te rennen.
En ja hoor, wat er nu precies gebeurt weet ik al lang niet meer, wie mij nu raakte is me een raadsel, maar ineens gebeurt het weer: “Mijn knieschijf is er uit!” roep ik vol schrik. Doordat Zita en ik vlak bij elkaar staan, kan ik direct op haar leunen en stort ik niet neer. Niet wetende dat intussen door mijn schijnbeweging en het vastpakken van m’n rechterbeen, de scherpe rand van mijn hoed in Zita’s neus snijdt. (Het lijkt wel een slapstick!).
Zita roept terug: “Wat moet ik doen?” en ik volg daarop: “Dat weet ik niet en hij wil niet terug!!!” Mijn knie ziet er niet uit, het is geen gezicht. Nu ik nog op m’n linkerbeen sta kan ik er eens goed naar kijken: Hij staat gewoon helemaal scheef naar buiten toe. M’n onderbeen klopt niet meer met m’n bovenbeen. Werkelijk geen gezicht. En het duurt maar en duurt maar. Daar word ik toch wel even draaierig van. En ik weet niet wat ik moet doen.
En dan ineens schiet die knieschijf met een akkelig plopgeluid weer terug op z’n plekje. “Jee hoorde je dat, daar word ik helemaal misselijk van!” roept Zita verschrikt. Ja, mijn maag draait zich ook om en nu ik dit schrijft voel ik het wederom in m’n maag draaien. Toch maar weer de kniebrace te voorschijn halen. Of misschien toch die kijkoperatie laten doen?
